Арцём Лонскі нарадзіўся 1 лістапада 2000 года ў Міёрах. 

«Вучуся ў ВДУ імя Машэрава, вывучаю беларускую філалогію, лайдачу, пішу і перакладаю вершыкі. Часам не толькі вершыкі. Усё жыццё марыў пісаць так, каб падабалася сабе самому. Тут, здаецца, крышку атрымалася».

Нервовыя канчаткі

***

мае валасы — касмічная пупавіна,
праз якую перхаццю —
аскепкамі зор —
напаўняецца голаў
і выцясняюцца
нязграбна сфармуляваныя
думкі пра цябе.
толькі паперу
паспявай падстаўляць.

у валасах нервовыя канчаткі
маіх часта адсутных рыфм.
валасамі — карэннямі мозгу —
запомню кожную зморшчынку
тваіх часта адсутных рук.

за валасамі хаваю вошак
лютай роспачы, шчасця,

прыхільнасці/непрыхільнасці
да цябе,
да сябе,
валасоў
і да цэн
у бліжэйшых цырульнях.

***

гэта пакрытая поўсцю скура,
у якой мне так цесна,
аднойчы мне надакучыць.

я парву,                  
перарэжу ўнутры сябе Нешта,
якое яе трымае.

першымі пакрысе
пачнуць пакрывацца пер’ем
лапы і вушы.

спачатку буду саромецца,
галіць, выраваць
закрываць валасамі.

з часам на гэта забуду,
пачну заўважаць у горадзе
ўсё больш птушак.

з часам маё мядзведжае цела
паменшыцца
да птушыных памераў.

з часам выпадуць іклы,
вусны мае зацвярдзеюць
і выцягнуцца ў дзюбу.

з часам замест мяккіх рыкаў
пачну цвёрда й упэўнена
шчабятаць.

а калі атрафіруюцца пальцы
і лапы ператворацца ў крылы,
я злятаць не буду
з гэтага выраю,
хай і птушкі тут
ледзь не ўсе
лічаць, што яны вымерлі.

***

Я чытаў зборнік Рэмбо ў перакладзе А. Хадановіча перад сном і, ужо спаць кладучыся, паклаў яго проста на стол вокладкай уніз.

Раніцай, робячы каву, заўважыў, як з кніжкі вылазіць маленечкі таракашка;

адгарнуў і рэзка закрыў: дванаццаць-пятнаццаць дробненькіх вусякоў акупавалі мне ўсю старонку.

Два з іх закрывалі лічбу накладу, яшчэ двух цікавіла прозвішча выдаўца, астатнім жа да тэксту не было справы.

Я расціснуў іх вокладкай, змёў маленькія цельцы і выцер плямы.

Праз нейкі час яны ўлезлі ў зборнік Купалы, папсавалі мне выданне Ўітмэна, кніжку Ўайлда.

І калі я прыйшоў на сустрэчу з перакладчыцай Ўітмэна і папрасіў падпісаць сабе кніжку,

яна ўбачыла плямы і спытала, ці не грызу я пальцы, пакуль чытаю.

Я сказаў, што гэта ад тараканаў; ёй здалося, што гэта міла; мне здалося, што гэта міла.