Сёлетні студзень – 70-годдзе з дня нараджэння Міколы КАЛІНКОВІЧА, пісьменніка, краязнаўца, кандыдата юрыдычных навук (15. 01. 1951 – 24. 07. 1990), які нарадзіўся на Берасцейшчыне, у Лунінецкім раёне. Так склалася, што частку свайго жыцця ён правёў за межамі Беларусі. У Туркменістане, Расіі, Грузіі. У Лунінцы ёсць вуліца Калінковіча. Яму ўсталяваны ў палескім гарадку бюст.

Але і жывучы за межамі Беларусі, пісьменнік сябраваў з беларускімі літаратарамі, журналістамі. Часта ліставаўся. Пры наведванні роднай старонкі сустракаўся. Сярод сяброў, добрых знаёмых Міколы Калінковіча – Генадзь Каханоўскі, Віталь Скалабан, Віктар Супрунчук, Алесь Марціновіч, Алесь Гаўрон, Павел Жукаў, Уладзіслаў Рубанаў, які, дарэчы, вывеў Міколу як знакавага персанажа, у адным са сваіх раманаў, Васіль Ткачоў, Дзмітрый Песлякоў…

А ў юбілей пісьменніка, аўтара кніг “Лунінец”, “Палсекія дні Аляксандра Блока” і іншых твораў,  паэт Віктар ШНІП напісаў “Баладу Міколы Калінковіча”, якую мы і прапануем ўвазе чытачоў “Созвучия”.

Сяргей Шычко

БАЛАДА МІКОЛЫ КАЛІНКОВІЧА

(15.01.1951—24.07.1990)

Ізноў бацькі прысніліся і вёска Цна.

Ідзеш, як па зялёным моры, па траве.

І жаўрукамі над табой звініць вясна,

І голуб, ці пісьмо табе, ляціць-плыве

Высока так, што, не ўзляцеўшы, не дастаць,

І ты ўзлятаеш, прачынаешся ізноў.

А за вакном спіць Ашхабад, вятры шумяць

І зоры, нібы водбліскі чужых агнёў.

Да ўсходу сонца пішаш пра бацькоўскі край,

Які цяпер, як сонца, што заўжды з табой.

І Лунінеччыны зямля— твой вечны рай,

Куды табе вярнуцца жніўнаю парой.

“Я вырас тут, і край мне гэты дарагі…”—

Нібы малітву паўтараеш, і жывеш

У тым, што напісаў… На поплаве стагі

Стаяць, як вежы. Ты ідзеш да родных веж,

З якіх глыбока бачыш тое, што было

І новы дзень, дзе ёсць краіна, для якой

І ты таксама жыў, і нітаваў святло,

Што сонцам хутка стала і жывой вадой.

Ізноў сябры прысніліся і вёска Цна.

І птушкі ў небе ўсё лятуць і ўсё лятуць,

Бо ведаюць, што ў Беларусі ўжо вясна,

Іх там заўжды чакаюць, любяць, берагуць…

16.01.2021